Hollen en stilstaan, dat is restaurantje 'spelen'.
Zo staan we met zijn tweeën, een beetje groene versnaperingen te scoren door de stilte, en zeg je tegen Hellen; "Ik doe het vandaag wel alleen, jij hebt al zoveel te doen thuis!" en weet je vervolgens van voren niet meer, dat je van achteren ook nog leeft en is het volle bak ( afgelopen donderdag).
Behalve zaterdag, ik heb alleen met Philippe gestaan, maar hij had het net zo goed alleen kunnen doen.
's Avonds met buiten regen en bliksem, en binnen, zonder reserveringen ( voor het eerst!) wachten op de eerste gast(en). Philippe had zijn gehele 'mis-en-place' gedaan, al zijn sausjes pruttelend op het vuur staan en waren meer dan gereed voor eerste gasten, die maar niet arriveerden.
Eindelijk om 20h45 kwamen twee gasten binnen. Ze vroegen of de reservering van hun gîte-houder was doorgekomen. Nee dus, want wij hadden geen reserveringen, maar uiteraard heette ik ze van harte welkom, plaats zat :-). Ze vroegen of we restaurant Franca waren, nee dus, en ze vertrokken verontschuldigend.
Later op de avond nog een aantal alcoholische versnaperingen omgezet aan een paar 'afzakkers'.
Verder niemand meer gezien!
In een mineur-stemming later in slaap gevallen.
Piekerend of we iets fout doen ...
Zondagmorgen uiteindelijk toch besloten samen te gaan naar de brasserie met de afspraak bij geen belangstelling om ca. 15h00 weer het huiselijke op te zoeken.
Nou dat liep even anders, iedereen bleek zijn 'geplande' bezoek van zaterdagavond naar vanmiddag te hebben gezet!
Geweldig, maar zeer vermoeiend! Veel nieuwe gasten en ook weer terugkerende.
Zou een bord buiten als deze wat gasten genereren? Zal het wel eerst even moeten vertalen.
Maar wat als de vrouw haar man niet meer komt ophalen?
Morgen gaan we de eerste aanwijs-borden voor buiten halen, met de naam goed in beeld.
Op de'galg', moet nog een beetje bijgesteld worden.
Aan de vlaggenstok, beide kanten bedrukt
Naast de brasserie, bord wijst naar parkeerplaats achter de brasserie
